Fark Badi

İlk Gece

"Çok düşündüm..." dedi... Sonra minik bir yudum aldı kahvesinden ve "Bir insanın bir insana cennet olabileceğini biliyorum. Buna şahit oldum. Ama insanlar birbirine cehennem olmayı kendilerine layık görüyorlar." dedi.

Gözlerimiz uykusuzluktan baygın baygın bakıyordu birbirine. Yer yüzünün lanetini yaşatmıştı başka insanlar O'na... Birine Cehennem olmak için, o insanı yakıp kül etmeye gerek yoktu. Cehennemin dibini hak edenler için bunu yapmak Tanrı'nın işiydi. Zaten insan olmanın sefaleti de bunun tam içindeydi. Tanrı adildi ama kendi suretinden yarattığı kulları değildi...

Kendimizi gömüp durduğumuz mezarları konuştuk sonra... Ne çok düştüğümüzü insanın cennetine ve cehennemine bunları konuştuk...

Düşünmeden edemedim. Ne çok doğum tarihi vardı aslında insanların. Çünkü aslında insanın çokça da ölüm tarihi vardı... Mezar taşına bunlardan sadece ilkinin ve sonuncusunun yazması bu gerçeği değiştirmiyordu. Aradaki doğumlar ve ölümler yaşamanın kanıtıydı ve hepsi de insanın insana ve kendisine yaptıklarıydı. İntiharlar da dahil... insanın ne çok katili vardı...

Herkesin yaşamayı istediği bu dünyada kimse kimseyi yaşatmıyordu. Cenneti arzulayan insanlar başkalarına cehennem olmaktan hiç korkmuyordu.

Kimine de kendine cehennem olmak düşüyordu işte... Biz de o gece kendi cehennemimizi yaşıyorduk... Birbirimize cennet olmayı isterken...

Son Gün

Yaren ve Murtaza amcamız gitti... Kaş'ın 25 yıllık serserisi, solcusu, marjinal abisi buradan gitti. Yıllar önce yaşamak derdini tek başına sırtlamaya karar verip memleketinden ayrılan Murtaza amca "Buradan ayrı kalamam." dediği yerden ayrılmak ve memleketine dönmek zorunda kaldı. Neresinden bakarsanız bakın hayatı boyunca aldığı kararların sorumluluğunu tek başına taşımak zorundadır insan. İnsan olan, yaptığı hataları başkasına boca etmez. Murtaza amca böyle bir insandı. Çürümenin kitabını yazanlardan değil de okuyanlardan...

İçindeki boşluklar yüzünden nereye giderse gitsin kendisini de oraya götüreceğinden, hiçbir yere varamayacak olanlardan... Sırf bu yüzden ve mecburen "yolda olmaya" güzellik atfedecek olanlardan...

Bilirsiniz, gücünü mecbur kaldığı yalnızlıktan alan insanlar vardır... O insanlara rastlamak, o insanların dünyasında yer edinmek bir şanstır. Gücünü yalnızlığından alan ve yüreği bir ülke gibi kalabalık olan Murtaza amcayı tanımak gururunu yaşadım. Onun kalbinde ve dünyasında yer edinmek gururu...

Bu yeni yuvamda ilk eksik kalma deneyimime özne oldu kendisi. Çünkü özlemek eksik kalmaktır.

Cehennem

"Yağmur durunca, şemsiye yük olur insana."

Şu hayatta bana beni düşman eden çok insan var. Her biri için ayrı ayrı özür borçluyum kendime.

Bir tek kötü niyet beselemeden yanında olmaya çabaladığım ama ilk fırsatta yanımda olmaktan vazgeçen insanlara dünyamı açtığım için kendime düşman ettiler beni.

Onlara sesleniyorum;

Kudurun ulan... Bana bir kez olsun "Kimse iyilik yapmaya değmez." dedirtemeyeceksiniz. Ben, son nefesimi verene dek kendimi adamak için, bahçemde çiçek açmaya gönül vermiş insanlarla güzelleşeceğim.

İyiliğin ve sevginin iyileştiremeyeceğine beni inandıramayacaksınız. Aksine inanan, kendini kandırmaya devam etsin. Siz kalbinizdeki kötülüklerle yağmurdan sonra akıp giden çamursunuz. Bir gün aynaya bakıp kendinizden ne kadar nefret ettiğinizi fark ettiğinizde, hayatınıza cennet olmak isteyen insana yaşattığınız cehennemde bizzat kendiniz kavrulacaksınız.

Ben kendime bir bahçe inşa ediyorum. Bu bahçede çiçek açmaya gönül vermiş, verecek herkese selam olsun.